بر خلاف مواد شوینده صابون لوکس اصل به خوبی کف می کند و تفاله استئارات ، یک ماده رایج در صابون، به عنوان یک رسوب نامحلول تشکیل می شود.
صابون ها اجزای اصلی اکثر گریس ها و غلیظ کننده های روان کننده هستند. گریس ها معمولاً امولسیون هایی از صابون کلسیم یا صابون لیتیوم و روغن معدنی هستند.
بسیاری از صابون های فلزی دیگر نیز مفید هستند، از جمله صابون های آلومینیوم ، سدیم و مخلوط آنها. از این گونه صابون ها به عنوان غلیظ کننده برای افزایش ویسکوزیته روغن ها نیز استفاده می شود.
در زمان های قدیم، گریس های روان کننده با افزودن آهک به روغن زیتون ساخته می شدند .
صابون های فلزی نیز در فرمولاسیون رنگ روغن هنرمندان مدرن به عنوان یک اصلاح کننده رئولوژی گنجانده شده است.
بیشتر صابون های فلزی از هیدرولیز متان به اسید اتانوئیک و اسیدهای چرب تهیه می شوند:
در یک محیط خانگی، “صابون” معمولاً به چیزی اطلاق می شود که از نظر فنی صابون توالت نامیده می شود که برای نظافت خانگی و شخصی استفاده می شود. هنگامی که صابون برای تمیز کردن استفاده می شود.
ذرات و کثیفی را حل می کند، که سپس می تواند از ماده تمیز شده جدا شود. مولکول‌های نامحلول روغن چربی در داخل میسل‌ها ، کره‌های کوچکی که از مولکول‌های صابون با گروه‌های آبدوست قطبی (جذب آب) در خارج تشکیل شده‌اند.
و یک جیب چربی دوست (جذب چربی) را در بر می‌گیرند، که مولکول‌های روغن چربی را از آب محافظت می‌کند، مرتبط می‌شوند. حل شدنی کردن آن هر چیزی که محلول باشد با آب شسته می شود.
ساختار میسل ، ساختاری سلول مانند که از تجمع زیرواحدهای صابون (مانند استئارات سدیم ) تشکیل می شود: قسمت بیرونی میسل آبدوست (جذب آب) و داخل آن چربی دوست (جذب روغن ها) است.
تولید صابون های توالت معمولاً مستلزم صابون سازی تری گلیسیریدها است که روغن ها و چربی های گیاهی یا حیوانی هستند. یک محلول قلیایی (اغلب لیمو یا هیدروکسید سدیم ) باعث صابون سازی می شود .
که در آن چربی های تری گلیسیرید ابتدا به نمک های اسیدهای چرب هیدرولیز می شوند. گلیسرول (گلیسیرین) آزاد می شود. گلیسیرین می تواند به عنوان یک عامل نرم کننده در محصول صابون باقی بماند، اگرچه گاهی اوقات جدا می شود.
